rabarbar - tak czy nie?

Rabarbar to bylina warzywna pochodząca z obszarów Azji Środkowej. Jego częścią jadalną są łodygi o charakterystycznym kolorze i kwaskowatym smaku.

Pędy rabarbaru to głównie woda, przez co jego wartość energetyczna jest bardzo niska. Jednak w przetworach najczęściej towarzyszy mu sacharoza - w celu osłodzenia jego kwaśnego smaku. Jeśli sami przyrządzamy ciasto lub kompot możemy ograniczyć ilość dodawanego cukru, a tym samym wartość energetyczną.

Rabarbar uważany jest za bogate źródło witaminy C - co nie jest prawdą. Dla porównania:

rabarbar zawiera  9,0 mg witaminy C/ 100 g produktu,

natka z pietruszki - 177 mg witaminy C/ 100 g,

czarna porzeczka  - 182,6 mg witaminy C/100 g.

Dodatkowo witamina C jest termolabilna - rozkłada w wysokich temperaturach, a rabarbar najczęściej spożywany jest po wcześniejszej obróbce termicznej - gotowaniu lub pieczeniu. 

Rabarbar zawiera w niewielkich ilościach beta-karoten, potas, sód, wapń, magnez, żelazo i fosfor. Jest również źródłem resweratrolu, dzięki czemu zmniejsza ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia.

Należy on do roślin leczniczych i stosuje się go w leczeniu atonii jelit, otyłości, braku łaknienia oraz przy niezbyt nasilonych żółtaczkach. Ma on właściwości przeczyszczające oraz dezynfekujące przewód

pokarmowy.

Ale uwaga, rabarbar zawiera też kwas szczawiowy który, ogranicza wchłanianie wapnia i magnezu.

Antyodżywcze działanie tego kwasu polega, głównie, na wiązaniu wapnia i magnezu, a im więcej tych pierwiastków w produkcie tym więcej powstaje trudno rozpuszczalnych soli tego kwasu (w rabarbarze stosunek do wapnia wynosi aż 17,9). Powstałe złogi szczawianu wapnia są przyczyną powstawania zmian strukturalnych i czynnościowych nerek. Mogą powodować też zapalenia stawów i zaburzenia pracy serca.

Jeść czy nie jeść? Jeść w umiarkowanych ilościach!